Fase 2:

Lees die eerste weergawe van dié storie.
Lees die finale weergawe van dié storie.

Gelykop

Marita van Aswegen

Arnoldus laai Anna halfeen voor die bank op. Die bakkie hang skeef van die vrag hawersaad agterop. Sy druk haar inkopiesakke by haar voete in en draai die venster oop. Arnoldus kyk in die spieëltjie aan die kant van die motor. “Ek’s nou vrek honger, kom ons eet gou ’n stukkie by die Spur, ek’t gesien hulle het ’n special met hulle T-bones. Het jy als gedoen gekry?” Sy knik.
    Die houtwaentjie met antieke juweliersware is soos altyd op sy plek naby die eetplek se deur. Sy vat aan sy arm. “Kyk gou hier, hier’s die mooiste borsspeld.” Sy groet die meisie wat op die stoel sit. “Ek wil net vir my man wys.” Sy tel die filigraan skoenlapper op, hou dit in haar hand na hom toe.
    “Ja, ek sien, kom nou lat ons klaar eet, ek’s haastig, daar’s werk wat wag.” Hy loop voor haar uit. Sy sit die speld terug, kyk in die oë van die meisie wat jammerte uitsein.
    Sy groet die kelner by die deur skaars, stap na die tafel waar Arnoldus klaar sit.
    “Is jy lus vir ’n lekker koue appletizer?” Sy knik en hy bestel vir hulle elkeen een.
    Die sweet slaan op sy voorkop uit toe hy die laaste bietjie monkeyglandsous eet.
    “Lekker, né.” Sy gee hom ’n tissue toe hulle opstaan.
    Hy hou in die linkerkantste baan sodat die vinnige verkeer kan verbygaan. Anna kyk na die pos. “Ons sal ons posbus moet verskuif, ek was rêrig bang toe ek dit moes uithaal, die misdaad is hoog in daai area. Hulle het nou die dag ’n vrou daar aangeval. Die middestad is net nie meer wat dit was nie.”
    “Nou ja, doen dit, wat wag jy nog daarmee, ons moenie moeilikheid soek nie, dit kom vanself.” Hy sit die radio aan. “’n Huwelik met gebrekkige emosionele en intellektuele intimiteit loop uit op vervreemding en — “ Hy draai die radio na ’n stasie waar die weervoorspelling gegee word. “Die spul nonsens wat sielkundiges ok praat, mens is lief vir iemand of jy’s nie.”
    “Ja, maar — ”
    “Sjuut,” hy hou sy hand op. “Daar is ’n groot moontlikheid van reën vir die Vrystaat.”
    Anna draai haar kop weg. Hy maak die radio dood toe die voorspelling klaar is.
    “Die een Jersey het die mooiste klein kalfie. Onthou jy, toe ons jonk getroud was, was jy so mal oor klein kalfies. Jy kom kyk nou nooit meer na hulle nie.”
    Sy draai na hom. “Daar’s baie dinge wat ons al twee nie meer doen nie. Jy’t altyd geluister as ek jou iets  ...”
    “Ag, moet tog net nie weer begin nie.” Hulle ry ’n ruk in stilte tot hulle by die plaaspad indraai waar ’n klomp swart en wit friese by ’n lappie voer loop.
    Hy wys met sy hand na hulle. “Kyk hoe mooi is hulle. As ek hulle eendag verkoop kan jy daai teëls kry wat jy so graag wil hê.’’
    “Rêrig, wanneer sal dit wees? Ek weet presies wat ek wil hê.”
    Hy lag. “So teen die einde van die jaar se kant.”

Die syjapon omvou haar borste toe sy dit aanglip. Sy maak nie die band vas nie, maar trek die kamerjas net styf om haar en kruis haar arms oor haar bolyf terwyl sy na die spieël loop.
    Sy hou aan borsel totdat haar hare se punte lewe. Haar hand verstil halfpad wanneer die agterdeur toeklap, haar mond trek saam in fyn plooitjies.
    Arnoldus kom vinnig die kamer binne, praat met homself en krap tussen die stapel papiere op die lessenaar voordat hy omdraai.
    “Jy sal moet soek, die landdroskantoor wil die droogtehulpstate van die laaste vyf jaar hê, hulle wil kyk wie’t voer gekoop en wie’t ander goed gekoop. Wel, hier kan hulle maar kom kyk, alles is verdomp verdroog, stukkend en op.”
    Anna knoop die japon se belt twee maal, haar oë op sy rug waar hy voor sy hangkas rondstaan. Sy hande vat en los.
    “Waar’s my groen kouse al weer?” Hy smyt drie paar bruines op die vloer, gryp dan die groenes wat sy reg voor sy oë uit die kas haal en na hom uithou.
    “Ek gaan veiling toe, sal so oor drie ure terug wees, ek moet gou iets in die dorp ook gaan oplaai” waai die woorde oor sy skouer. Die deur klap toe agter hom
    Anna maak die knoop los en skud die glibberige kledingstuk van haar af. Ritmies vryf sy lyfroom oor haar hele lyf in, die geur van muskus die lug vol. Sy haal die verfbesmeerde jurk van die haak, glip dit oor haar kop toe sy Arnoldus se motor hoor wegdreun. Sy stap vinnig kombuis toe en skuif die kastrol met bredie eenkant op die lae hitte van die Aga-stoof.
    “Drie volle ure  ...” praat sy met haarself. Die warmte van die erdeteepot sprei deur haar hande toe sy hulle om die ronding kelk en na haar werkskamer toe dra. Sy trek haar asem diep in, skink tee, sit ’n CD op en gaan staan voor die venster in die gloed van die son. Amber, roes en bruingeel blare lê maar sommer so en ronddraai in die dwarrels.
    ’n Hadida boor soekend in die grond en sy draai die vioolmusiek harder. Sy tel die verfkwas op en smeer die twee kleure op die palet deurmekaar, die roospienk van ’n blomskede en olyfgrys soos die voël daar buite.
    Die buitelyn van die wegdraaiende vrouefiguur teken sy met net een haal: halwe kop, nek, bors, lende. Een arm, been en voet. Anna staan terug. Maak haar oë toe. Kantel haar kop agteroor. Trek met haar vingerpunte ’n lyn van haar voorkop, oor haar neus en kuiltjie tot tussen haar borste.
    Arnoldus se onverwagte hand op haar bors laat haar omswaai en sy stamp die teepot van die tafeltjie af sodat dit in stukke oor die vloer spat. Sy stik.
    “Hoeveel duisend keer het ek jou in hierdie twintig jaar al gesê ek is ’n mens, nie ’n bors nie?” Ergeniskolle vlam rooi teen haar nek. Sy smyt die verfkwas neer en struikel oor ’n los mat. Langs die esel speel Bruch se vioolkonsert onverspoosd voort.
    Haar gesig is geslote toe sy saam met Arnoldus aansit vir middagete.
    “Gelukkig het ek ’n nuwe goedkoper voermengsel gekry vir die koeie. Ek spaar ’n rand op elke sak, en dit kan die melk baie opstoot,” gesels hy toe hy sy kos nadertrek en ’n gulsige hap vat. “Mmm, nie sleg nie, ou vrou, maar waar’s die rooipeper en miesies Ball’s?”
    Sy bring dit vir hom. Die muurhorlosie se ghong is befonkfaai en dit slaan ses in plaas van twaalf slae. Hy druk die knoppie van die radio en knik tevrede toe dit onmiddellik aanskakel.
    “Wil jy koffie hê?” Sy vat die vuil bord voor hom weg.
    Hy maak haar stil met sy hand, leun oor na die radio. “Die Springbokspan is  ...” kondig die opgetoë omroeper aan. ’n Begogelde laksman vlieg met ’n slag teen die skoon ruit van die kombuis vas, maar Arnoldus hoor dit nie. “Dit gaan lekker wees om Saterdag rugby te kyk, gaan jy saam met my?” Sy bly stil.
    “Wat’s dit nou weer met jou? Sy oë op haar stywe mond. “Het ek weer iets gedoen waarvan ek nie weet nie?” Sy ore het wraggies ook al plooie. “Jy’s so kleinserig deesdae, ek kan niks meer reg doen nie. Wil jy my weer anders hê as wat ek is?”
    Anna staan op van die lendelam stoel en stap by die voordeur uit die veld in. ’n Alleen bosluisvoël sweef wit oor haar kop verby na ’n plek iewers ver weg. Sy hou aan met stap tot die moegheid in haar roer, draai dan om, begin vuilgoed in die tuin uittrek toe sy by die hekkie instap.
    Die melkmasjien dreun nog wanneer Arnoldus teen sononder by die agterdeur instorm.
    “Anna! Waar’s jy? Magtig, vrou!”
    Sy kom by die voordeur in. Teen sy voorkop is ’n bloedkol en haar hand vlieg na haar mond toe.
    “Wat het gebeur?” Sy kom nader, die bloed ’n magneet, die reuk van kraalmis kielie haar neus.
    “’n Verduiwelse koei het my geskop. Jy sal die plek moet ontsmet. Sy kon my oog uitgeskop het.” Hy swets onderlangs. “Ek wou na iets op haar speen kyk, ek vat toe daaraan en toe  ... Vervlakste ding! Ek’s sommer lus en slag die ou pes.”
    Anna wil iets sê, bedink haar dan en loop om die antiseptikum te gaan haal, die plooitjies om haar mond glad met haar mondhoeke wat nou effe lig.
    Bottel in die hand huiwer sy in die deur, haar oë op die kromming van sy skouers, die grys hare, die groot hande wat slap in sy skoot hang. Dan loop sy doelgerig nader, skuif haar hand agter sy kop in en begin met die ander hand sag dog ferm, die wond reinig.
    Terwyl hy sit, slaan hy sy arms om haar middel, druk met sy kop teen haar onderlyf. “Jy ruik lekker, o ja  ...” Hy vroetel onbeholpe in sy hemp se bosak. “Ek’t vir jou iets gebring.”
    Sy vat die klein papiersakkie terwyl hy praat: “Jy’s reg, dis pragtig, fyn.”
    Die filigraan skoenlapper lê lig in haar hand, sy vlerke soos silwer kant.

boontoe

© Kopiereg in die ontwerp en inhoud van hierdie webruimte behoort aan LitNet, uitgesluit die kopiereg in bydraes wat berus by die outeurs wat sodanige bydraes verskaf. LitNet streef na die plasing van oorspronklike materiaal en na die oop en onbeperkte uitruil van idees en menings. Die menings van bydraers tot hierdie werftuiste is dus hul eie en weerspieël nie noodwendig die mening van die redaksie en bestuur van LitNet nie. LitNet kan ongelukkig ook nie waarborg dat hierdie diens ononderbroke of foutloos sal wees nie en gebruikers wat steun op inligting wat hier verskaf word, doen dit op hul eie risiko. Media24, M-Web, Ligitprops 3042 BK en die bestuur en redaksie van LitNet aanvaar derhalwe geen aanspreeklikheid vir enige regstreekse of onregstreekse verlies of skade wat uit sodanige bydraes of die verskaffing van hierdie diens spruit nie. LitNet is ’n onafhanklike joernaal op die Internet, en word as gesamentlike onderneming deur Ligitprops 3042 BK en Media24 bedryf.