Tekens van die tye

Een van die enkele ware veranderings wat die web in ons lewens gebring het, was die hernude toegang van die individu tot die pers. Vir die afgelope paar jaar het die Internet gebloei as die enigste globale publikasiemedium wat nie deur korporasies besit en beheer word nie. Dit was nie moontlik of ekonomies om al die individue wat sonder winsbejag hulle drome met die wêreld deel, te beheer of te vervolg nie.

Om hierdie stand van sake te beëindig, moes die magshebbers fokus op iets waarop hulle wel ’n greep kon kry. Hulle het dit gevind in die Internet-diensverskaffers: as hulle jou diensverskaffer kan wurg, dan hoef hulle jou nie eens persoonlik te vervolg nie — jou diensverskaffer kanselleer eenvoudig jou diens. Daarvoor sorg hulle vir allerhande slegte wette — in Amerika, maar meer nog in lande soos Australië [1] en Frankryk — wat selfsensuur in die hand werk.

Ek onthou nog goed hoe opwindend dit was om vir die eerste keer in mense se webtuintjies rond te dwaal, maar nou die dag het ek ’n paar goeie herinnerings gekry van hoe nuut die web is. Ek was daar toe die eerste mense begin skryf het — en nou is ek hier wanneer hulle begin ophou.

Heel toevallig begin party van die uitstekende eenmanpublikasies wat ek gereeld besoek, hulle virtuele deure sluit. Hier is wat Eric Costello skryf:

My grandmother just came close to death, which makes me acutely aware of how irresponsible I am as a grandson. And a brother. And a son, and a husband, and a father. I spend time and energy maintaining a website while I neglect the people that matter most in my life.

Ook ek het ’n ouma met wie dit sleg gaan.

Stewart Butterfield skryf dat as dit nie vir sy betrokkenheid by die web was nie, hy omtrent nou besig sou wees om sy PhD te voltooi. Dit maak hom nie berouvol nie; hy sê:

In the ways you hear about where the internet changed someone’ s life and it was good, the internet changed my life in that way.

Maar nogtans:

Significance is suddenly, from this new angle, elsewhere.

Sy afskeid is ewe mooi as wat sy vlietende observasies altyd was.

Dack Ragus is die derde skrywer wat weer gaan goed soek om oor te skryf:

Now, almost two years into writing a daily commentary and occasionally publishing an article, I want to do other things. I want to spend more time making short films, playing golf, and reading books. But what I really want to do is make computers, and specifically the Web, a much smaller part of my life.

Een van die mooistes is die joernaal van Noah Grey — toe ek hierdie aflewering begin skryf het, het ek geen idee gehad dat hy sou ophou nie. Toevallig was ek besig om iemand te vertel van Noah se vrye Greymatter sagteware, toe ek sien:

Taking an indefinite hiatus. For now, it’s time to rest, regain my balance, search a bit harder for my place in the tapestry, and just figure out where the hell the road ahead is supposed to take me from here.

Baie mense het ingeskryf met reaksies soos i count myself among the lucky ones, simply for stumbling upon your journal. Die verniet medemenslikheid van hierdie geskryf op die wind is wat mense die meeste koester op die web. Daar is nie ’n program wat dit vir jou kan doen nie.

Die fokus op die web as die plek waar alles gebeur, wat alles medieer, is die werk van dot.bomb korporasies sonder sosiale gewete of ordentlike besigheidsplanne. Die regte lewe is waar dit nog altyd was. Ons moet sorg dat die web op sy plek bly.

Groete
Jean Jordaan

[1] vir meer oor net-sensuur in Australië, sien Danny Yee se blad oor Free Speech: Internet Censorship in Australia

boontoe / to the top