Stage bij het KKNK

Diederik Becker

Mijn negende week in Oudtshoorn. Ik raak gewend. Zowaar. De struisvogels die ik’'s ochtends passeer als ik naar het KKNK kantoor rijd, vallen me niet meer op. Ook de grote stroom bruine en zwarte mensen die mij tegemoed loopt, op weg naar hun werk in de huizen van witte mensen, zie ik bijna niet meer. Als de telefoon gaat antwoord ik met: “Hallo, dis Diederik wat praat”. Toen ik dit voor de eerste keer hoorde moest ik lachen, nu zeg ik het zelf, zonder nadenken.

De weekenden zijn stil. Vooral zondag’s. Behalve kerk, braai en een middagdutje wordt er weinig gedaan in Oudtshoorn. Omdat het te warm is om iets te doen, zoek ik mijn heil in het zwembad of met een boek op mijn bed. Mijn benen daarbij van de vloer, want zodra de schemering intrekt komt er met legers tegelijk kruipend zespotig ongedierte uit hoeken en gaten gekropen. Ben van de week driftig met een spuitbus tekeer gegaan want het raakt zo langzamerhand overbekakkerlakkenvolkt. Getverredemme.

’s Avonds is het lekker. Er zijn een paar plekken in Oudtshoorn waar je buiten in een tuin wijn kan drinken en een beetje bij kan komen van de hitte van de dag. Daar maken we dus ook gretig gebruik van.

Op het KKNK kantoor gebeurt van alles. Het feest is nog vier weken weg, dingen beginnen hektisch te raken. Alleen al het personeel wat per week aangevuld wordt: technische mensen, financiële mensen, administratieve mensen, logistieke mensen, allemaal worden ze voor de laatste weken ingeschakeld in de hoop dat er nog tijd genoeg is alles te regelen. Als stagiair heb ik een wat aparte positie binnen de feestorganisatie. Het heeft wel wat vind ik, zo heb ik mooi de gelegenheid om het allemaal eens rustig van een afstandje te bekijken. Veel verbaast me. Dit jaar wordt het festival voor de negende keer gehouden, maar soms lijkt het alsof er nog helemaal geen ervaring is opgedaan. Nieuwe mensen moeten een werkplek hebben, op de dag zelf wordt daar dan wat over kopgekrap en wordt er met bureau’s geschoven. Dan blijkt dat er geen telefoonaansluiting is en er is een gebrek aan computers. Bijna was ik ook mijn computer kwijt, maar zonder e-mail ben ik praktisch al het contact met de Vlaamse kunstenaars kwijt en kan ik niet zoveel. Mensen krijgen het druk, vooral de vaste kern, maar sommige anderen zitten niks te doen. Onbegrijpelijk. Omdat het zo’n verschrikkelijk groot festival is, zit de organisatie ook complex in elkaar, maar de simpele dingen lijken mensen te vergeten. In mijn eerste personeelsvergadering werd afgesproken dat iedereen op de hoogte gehouden zou worden van nieuwe berichten in de media en we zouden een overzicht krijgen van wat iedereen allemaal precies doet, maar tot nu toe hebben we nog niks ontvangen.

Er ook een hele hoop goede dingen. Zo ben ik meegegaan naar de bekendstelling van het feestprogramma in een theater in Pretoria. Er werd voor mij een vlucht gereserveerd, op de luchthaven stond iemand mij op te wachten met mijn naam op een bordje, per luxe mercedes ben ik toen naar mijn verblijf gebracht. Satteliet tv, hoogpolig tapijt, mini-bar, gekleurde tissues in plaats van wc-papier en een bed waar een heel weeshuis in zou kunnen slapen. En dat allemaal in het hart van Melville in Johannesburg, the place to be! De mensen zijn erg vriendelijk en met de meeste kan ik wel goed overweg. Omdat mijn uitspraak van het Afrikaans nog wat belabberd is, denken mensen dat ik het ook niet versta en blijven hardnekkig Engels met mij praten. Ik praat dan in een mengsel van Afrikaans, Nederlands en Engels terug. Maar na een paar biertjes op de vrijdagavondborrel gaat het al wel beter ...

Er komen een paar erg leuke produkties naar Oudtshoorn denk ik. Ik heb er veel zin in en hoop dat ik tijd overhou om zelf ook te gaan kijken. Ik ben benieuwd hoe Oudtshoorn eruit ziet als er honderdzestigduizend bezoekers voor honderden voorstellingen door elkaar heen krioelen. Ik ben nog niemand tegen gekomen die geen glinsteroogjes kreeg als hij vertelde over het feest.

terug    /     boontoe

© Kopiereg in die ontwerp en inhoud van hierdie webruimte behoort aan LitNet, uitgesluit die kopiereg in bydraes wat berus by die outeurs wat sodanige bydraes verskaf. LitNet streef na die plasing van oorspronklike materiaal en na die oop en onbeperkte uitruil van idees en menings. Die menings van bydraers tot hierdie werftuiste is dus hul eie en weerspieël nie noodwendig die mening van die redaksie en bestuur van LitNet nie. LitNet kan ongelukkig ook nie waarborg dat hierdie diens ononderbroke of foutloos sal wees nie en gebruikers wat steun op inligting wat hier verskaf word, doen dit op hul eie risiko. Media24, M-Web, Ligitprops 3042 BK en die bestuur en redaksie van LitNet aanvaar derhalwe geen aanspreeklikheid vir enige regstreekse of onregstreekse verlies of skade wat uit sodanige bydraes of die verskaffing van hierdie diens spruit nie. LitNet is ’n onafhanklike joernaal op die Internet, en word as gesamentlike onderneming deur Ligitprops 3042 BK en Media24 bedryf.