Vicky Scholtz

Jacuzzi

Vicky Scholtz

Mischa lê op haar maag en beskou die uitsig. Vanaf die sonhoek waar sy haar handdoek uitgerol het, kyk sy verby die jacuzzi waar haar ma ontspan, tot die bergpaadjie wat tussen die bome wegdwaal, al langs die afdraand tot die skaduplek onder die rotshang waar daar piekniektafels en -stoele uiteengesit is vir besoekers wat ’n piekniekete tesame met die mooi uitsig wil geniet. Sy skud ongeduldig haar kop om ’n vlieg weg te jaag, en draai om dat sy op haar rug lê. Mischa kry warm in die vroeë herfsson, maar sy is vasbeslote om aan haar tan te werk. Haar ligte velkleur, wat sy by haar pa geërf het, laat haar nie maklik bruin word nie, en die sonbrandolie wat sy gedurig moet insmeer dat sy nie seerrooi braai nie, bespoedig die proses ook nie.

Mischa wil so graag in die swembad gaan afkoel, maar sy vermy dit weens haar pa. Haar pa bring sy dae deur in die swembad, of aan die wal, waar hy saam met ’n paar jonger vrouens ’n flirtasie aangeknoop het. Hulle is heelwat jonger as hy — seker in hul vroeë twintigerjare — en dus nie veel ouer as Mischa se pas veertien jare nie, en sy kan glad nie verstaan hoekom hulle in hom belangstel nie. Hulle glo obviously dat hy meer geld het as wat hy wel het, meen sy, maar nogtans. Sy gril. Haar pa se liggaam is al oud en verwoes — sy hare vergrys al, sy maag hang boep oor sy gordel en sy bors, skouers en bo-arms is met gruwelhare bedek. Mischa vind harige lywe heel walglik — en dus bring sy ure deur in die badkamer, besig om haar bene, oksels en bikini-gebied glad te skeer. Sy skaam haar morsdood vir haar pa se lyf, en veral vir sy gedrag. As sy by die swembad verbyloop, roep hy haar nader, en wil haar vasdruk soos ’n veel jonger kind. Die drankasem en lomp gebare laat haar binne-in kriewel, en sy kan die vuurgloed op haar wange nie onderdruk nie. Sy loop eerder nie swembad toe nie, al kry sy ook hoe warm.

Sy kyk af na die jacuzzi, waar haar ma ontspanne uitstrek. Met haar donkerbril teen haar voorkop opgedruk, leun sy agtertoe met haar arms agter haar uitgestrek. Haar donker hare is styf gevleg, en sy glimlag gedurig met toe oë. Mischa vermoed dat haar ma heeldag in die jacuzzi sit dat sy nie Mischa se pa hoef raak te loop nie, maar sy kan nie verstaan hoekom sy heeldag sit en vaskyk in die gebou nie. Hoekom sit sy nie liewer aan die ander kant van die jacuzzi nie, waar sy die uitsig kan geniet, en waar Mischa haar nie hoef te bekommer of haar ma dalk vir haar kyk nie. Sy vererg haar vir haar ma, wat haar lyf so blootstel — sy’s ook nie vandag se kind nie, met haar leeragtige vel, haar rimpels en plooie en haar bolmaag wat haar swanger laat lyk. Haar rekmerke is ook duidelik sigbaar in daai simpel bikini, en haar borste hang slap soos nat handdoeke op die wasgoeddraad. Mischa draai weer om en kyk af na haar ma, wat nog altyd met haar simpel gegrinnik op haar gevreet lê.

Mischa kyk na haar horlosie, wat langs haar handdoek lê. Amper elfuur. Netnou sal haar ma uitklim, haar handdoek om haar draai en kajuit toe stap. Nadat sy gestort het, sal sy afkom kroeg toe, waar sy haar eerste drankie sal bestel, alleen drink terwyl sy vriendelik vir die ander ou mense glimlag, en dan winkel toe stap. By die winkel sal sy ure staan en kyk, alles optel en terugsit, en later kopskud en besluit dat sy wel môre sal kom inkopies doen, maar vir nou eers koop sy slegs ’n koerant. Sy sal dan terugstap na die koffietuin, waar sy rustig haar koerant sal deurblaai, stadig aan haar koppie koffie sal drink, tot etenstyd wanneer sy sal opstaan en eetsaal toe sal stap. Sy sal wanhopig om haar kyk, op soek na haar man wat nog altyd in die swembad lê en bier drink, of na haar dogter wat verkies om etenstyd slegs water te drink om haar mollige dye te laat verslank en haar troebel vel te laat opklaar. Sy sal dan alleen gaan sit en vir haar ’n enorme ete bestel, alles opvreet en daarna ’n ruk op haar bed gaan lê om dit te laat verteer. Later sal sy terugkom jacuzzi toe, en die res van die dag daar lê met haar simpel glimlag op haar bakkies.

Mischa wens sy was al ’n paar jaar ouer, soos haar broer wat nie meer hierdie simpele familievakansies hoef by te woon nie. Op sestien is hy klaarblyklik oud genoeg om alleen by die huis te bly terwyl sy saam met haar ouers hierheen moet kom, waar daar niks is om te doen nie, waar almal — behalwe die kindertjies wat almal jonger as tien is — middeljarig of stokoud is, en waar sy ’n kajuit saam met haar verskamende ouers moet deel. Slegs een badkamer, en twee slaapkamers, met papierdun mure. Sy kan onmoontlik die rusies verontagsaam, die krakende bedvere deurslaap, die atmosfeer ontduik. Sy word bygetrek, middelmannetjie tussen die twee swaar, spoedende wiele. Sy dink aan haar maats wat volgende week met bruingebrande lywe haar sal vertel van strandvakansies en liefdesverhale, van ’n stormloop van pret en opwinding, van die nuwe ou wat hulle ontmoet het wat belowe het om gereeld te skryf en heel moontlik aan die einde van die jaar sal kom kuier …

Haar konsentrasie word gesteur deur die nat plakgeluide van haar ma wat wegstap. Mischa kyk vas in die drillende dye en gril tot in haar maag. Haar ma vra egter nie meer of sy wil saamloop nie — teen dié tyd praat hulle nie meer met mekaar in die openbaar nie, en in die kajuit slegs as dit onvermydelik is. Mischa tel die nat kolle wat agter op die vloer gelaat is, en merk op hoe haar ma se heupswaai selfs in haar voetspore sigbaar is. Een van die ou omies stap verby, sy lyf pynlik maer en verval. Hy knipoog vir haar, maar sy kyk weg en kyk stip na haar horlosie. Sy tel haar handdoek op en draai dit om haar middel. Die ou man stap weg en sy staan ’n oomblik besluitloos. Die swembad is onmoontlik, weens haar pa. Die kajuit, weens haar ma. Sy kan nie so gaan stap, sonder dat sy ander klere aantrek nie — dit lê alles in die kajuit — en die plek wemel onder die kindertjies in elk geval. Sy stap stadig jacuzzi toe.

Die water is warm en onaangenaam, en sy ruik nog haar ma se swaar parfuum in die water. Sy sit oorkant haar ma se plek en kyk af na die rustige bome, die stappaadjies en die grot. ’n Paar jaar gelede was dit vir haar nogal opwindend om saam met haar broer daar te gaan stap, ontdekkingsreise soos hulle dit destyds voorgestel het, terwyl hulle ouers by die kajuit agtergebly het. Nou lyk dit vir haar meer soos ’n speelparkie, veilig omhels deur ’n hoë draadheining met die berghange wat toesig hou. Of meer soos ’n konsentrasiekamp. Sy wag net dat hulle gifstowwe in die stort gooi.

Mischa beweeg om, en gaan sit op haar ma se plek. Sy kyk aandagtig na die vaal ou gebou, die dak wat seker sal lek as die reëns kom, die klipmure wat verbleik en verouderd in die son deins. Sy strek haar arms langs haar uit, soos sy haar ma sien doen het, en gly effens vorentoe dat sy haar voete op die oorkantse bank kan laat rus. Meteens voel sy dit — ’n gespuit wat haar tussen haar bene streel. Haar wange brand, en sy kyk skaam om haar. Die verlate vertrek laat haar meer op haar gemak voel, en sy laat haar boude nog so bietjie vorentoe skuif. Sy leun agtertoe, en voel hoe die liefkosing haar bene oopdruk.

Sy laat haar heupe op en af sak, dié kant toe en daai kant toe, dat die druk rondvroetel soos Kobus daai keer in die fliek. Behalwe dat die waterspuit nie konsentrasie verloor as daar iets meer interessant op die skerm gebeur nie, maar hou egter voluit aan. Sy kyk af na haar borste wat teen die oppervlak van die water dryf, waar haar tepels deur die golfies gekielie word. Haar vel slaan hoendervleis uit, al is die water warm, en haar bene span styf teen die oorkantse sitplek. Sy haal diep asem, voel hoe haar rug styf trek, hoe slaan haar tepels in klein vuisies, hoe klop haar hart onder in haar bekken. Haar kop wip agtertoe en sy byt op haar tong dat sy nie uitroep nie, terwyl die golwe oordowend voort en heen beweeg, ritmies soos ’n wasmasjien, ontembaar soos oom Hans se swart hings.

Toe Mischa haar oë oopmaak, brand haar gesig soos lawa. Haar bolyf gluur rissierooi teen haar bikini, en agter op haar kop begin die stampplek nou regtig seer voel. Die holte tusse haar bene voel oorvol, en haar beenspiere voel styf en uitgeput. Agter haar geswolle oë skuil ’n hoofpyn, en haar lippe voel teer en droog. Nogtans is haar lippe styf oor haar tande gespan in die grootste, yslikste glimlag wat sy al ooit in haar lewe geglimlag het. Sy spring uit die jacuzzi en gooi haar handdoek oor haar skouer. Haar borste bons met haar wipstap, en die gedruis tussen haar bene wek haar op en laat haar lank en orent loop. Sy skud haar nat hare agter haar uit, dat die waterdruppels spat. Sy hoor hoe ’n ou omie agter haar sy asem skerp insuig, en sy draai om. Die skraal ou blitongvormige omie met sy geel snor staan agter haar, gereed om op haar te skel. Mischa knipoog vir hom, draai weer stadig om, en stap weg.

to the top

© Kopiereg in die ontwerp en inhoud van hierdie webruimte behoort aan LitNet, uitgesluit die kopiereg in bydraes wat berus by die outeurs wat sodanige bydraes verskaf. LitNet streef na die plasing van oorspronklike materiaal en na die oop en onbeperkte uitruil van idees en menings. Die menings van bydraers tot hierdie werftuiste is dus hul eie en weerspieël nie noodwendig die mening van die redaksie en bestuur van LitNet nie. LitNet kan ongelukkig ook nie waarborg dat hierdie diens ononderbroke of foutloos sal wees nie en gebruikers wat steun op inligting wat hier verskaf word, doen dit op hul eie risiko. Media24, M-Web, Ligitprops 3042 BK en die bestuur en redaksie van LitNet aanvaar derhalwe geen aanspreeklikheid vir enige regstreekse of onregstreekse verlies of skade wat uit sodanige bydraes of die verskaffing van hierdie diens spruit nie. LitNet is ’n onafhanklike joernaal op die Internet, en word as gesamentlike onderneming deur Ligitprops 3042 BK en Media24 bedryf.