Hy kom met die glitterball: ’n Belydenis in ’n pastiche

Neil Cochrane

“In this world it is not what we take up, but what we give up that makes us rich” - Henry Ward Beecher

Die duur Britse publikasie lok my nader. Nog ’n mooi gesiggie wat vir verveelde kliënte ogies maak? Terwyl ek na sy profiel staar, dink ek skielik aan ’n Cussons-gedig: “Hoe sal ek jou ooit ken? / Jy is te mooi, jy is te behep, / jy klewe aan my kyker vas, / ontwykende, wyderende ster.”

Die simposium is vermoeiend en hierdie Oos-Kaapse dorpie bied niks meer as kerke en ’n tikkie vervloë Engelse kultuur nie. Hoe kon ek ooit dink dat ek van Stef sou vergeet op so ’n pretensieuse ou plekkie? Tog haal ek die R50-noot uit om my later te verlustig aan lywe van glanspapier. Soos gewoonlik kan ek myself skop. R50 vir vyf minute se plesier. Telkens vernis ek die voorbladhunk met ’n oneweredige lagie taai beskerming. Sal hulle nog so skalks lag as hulle moes weet?

Ek probeer om Stef uit my gestel te kry. As ywerige student van die Afrikaanse letterkunde vind ek troos in my boeke en gesprekke oor die literatuur. Hierdie simposium het ook net op die regte tyd gekom. Die ontsyfering van die Maria/Marie-figuur in Sy kom met die sekelmaan en die rol van Jungiaanse sielkunde in Sewe dae by die Silbersteins bied genoeg stof tot nadenke. Stef kom maak hom gereeld tuis in die middel van ’n akademiese bepeinsing. Soms is hy die held en soms die harlekyn. Hy sal maar altyd ’n argetipe bly. Ons het elkeen ons stories. Stories van ontmaagding, vakuums, ontwykende vaders en terminale lovers. Dit is soms die enigste troos. Die troos dat my storie net sowel ’n ander s’n kon wees.

Dit is nou ongeveer ’n maand gelede dat Stef my digitaal afgesê het. Die moderne tegnologie gee ’n heel nuwe dimensie aan die beëindiging van kortstondige affairs. Met die druk van ’n knoppie word jy verban na die Planeet van die Gebroke Hart waar miljoene ander hul wonde met deurskynende tonge lek. Onpersoonlik, gesofistikeerd en lafhartig. ’n Drag artist, Amarilla, het dit erger getref. Haar sielsgenoot het bloot ’n SMS-boodskap gestuur voor sy moes deelneem aan een of ander kompetisie: “Vlieg in jou moer. Mag jy versmoor in jou eie make-believe.” Al Stef se e-posse van hoe laat ons mekaar vir ete gaan kry, wat ons vanaand gaan doen en bedankings vir ’n lekker aand laat ek een vir een ’n stille dood sterf. Verbasend hoe handig ’n Delete-knoppie soms is. Nie dat dit my beter laat voel het nie. Daar is sekere dinge wat ’n rekenaar nie kan regdokter nie. Multimiljoenêr-rekenaarmagnate is idiote waar dit by die koppeling van harte kom. Ek sou met meer bloed en derms van Stef ontslae moes raak.

Stef was die eerste een aan wie ek my maagdskap toevertrou het. Jare lank het ek gesmag na die eerste keer. Oor en oor gefantaseer, meer en meer gemasturbeer. My maagdskap het ’n kwessie begin word. Jy kan jouself ook net soveel keer deur die vingers naai. Ek was van ’n jong ouderdom al belustig. Nog voordat my maatjies in standerd 4 nog mooi geweet het wat ’n mens alles met jou totterman kan doen, het ek al ’n hele databasis fantasieë opgetower. TV-sterre, weermagoutjies, my suster se sportafrigters. Seker maar te groot vir my skoene, of miskien het ek te veel in ensiklopedieë rondgeblaai. Met ’n vroeg-gevestigde seksualiteit is die hele ou storie nog langer uitgerek. Daar is tog ’n lansie te breek vir die wat glo dat uitgestelde begeerte vervulde begeerte verreweg oortref. Ek begin ook nou daaraan te glo. Vroeër sou ek my nie aan sulke kakpraatjies gesteur het nie. Dit was nog altyd vir my ’n retoriese vraag: hoe verloor ’n gay man (of enige man for that matter) sy maagdskap? Is die anus die enigste poort na ontmaagding?

Dit was ’n Saterdagaand en ek wou opsluit klub toe. Nie dat ek iets te wagte was nie, want ná vyf jaar leer mens vinnig die opset ken. Naïwiteit bly maar ’n snaakse ding. Ek het soos gewoonlik die ritueel uitgevoer. Eers die betasting deur oorywerige bouncers, die koop van my eenrigtingkaartjie na korte geluk en ten einde laaste ’n Black Label by die verste bar. Hoeveel van hierdie solovertonings het ek nie al uitgevoer nie? My dansvermoë hou natuurlik direk verband met my alkoholinname, alhoewel jy nie dansklasse by Arthur Murray nodig het om jou ding in ’n gaynagklub te doen nie. Ek slaan my oë op na die glitterball. Van waar sal my hulp kom?

Ek het hom eerste gewaar. Raka, Raka, ek het jou eerste gewaar. ’n Heilige is amper deur my kop. Nie juis iets om oor opgewonde te raak nie en beslis geen oerdier of St Franciskus nie. Eintlik ’n doodgewone boy-next-door-tipe, maar hy sein iets. Ek weet wanneer om my kans te vat. Daar is baie visse in die see, maar dié een is myne. My oë word die perfekte lokaas en ek voel hom byt. Hy vra of ek iets wil drink. Natuurlik, die beste een in die boek. “Kry maar vir my ’n Black Label,” hyg ek. Ná ’n ruk sweef hy terug. Die eerste aanraking. Die besliste wete. “Gee my ’n soen, toe.” Ek laat hom spartel in my mond en gee dan weer skiet. Daar sit ’n hoek aan my tong. Hy begin opnuut daaraan te proe. Ek gaan nie toelaat dat hy net die aas gryp nie. Die klub word voller en voller. Ek trek hom uit ’n draaikolk van verdwynende gesigte. “Dit was lekker,” sê hy. Daar is iets kinderliks aan hom, wat nie pas by die afstandelike beeld wat hy graag wil voorhou nie. Later raak die speletjie rowwer. Dawerende ritmes, neonstralekranse en jaloerse stiefsusters. My hulp kom van die glitterball wat lywe gee en neem.

Dit is verbasend watter indruk dit op die medeklubgangers maak toe ons behoorlik afhaak. Sommige staar openlik, ander sit nuwe woema in hul eie jagtogte en party se skuldgevoelens word meer intens. Ek gee nie om nie. Niks en niemand traak my meer nie. Dit is mý vuurdoop, mý euforie en mý speelbeurt. Ek krap my nommer op ’n leë vuurhoutjiedosie neer. Ek het geweet hy sou bel.

Die volgende twee weke sou ek ook die spel speel. In enige spel moet jy eers wen voor jy kan verloor, of miskien is dit andersom. Die Dinsdagaand gaan eet ons by ’n intieme plekkie. Hy bestel wyn wat ons nie klaar drink nie. “Wil jy iewers anders gaan of moet ons verder by my huis gaan kuier?” vra hy. Hy bly in ’n sjiek plekkie, goed ingerig en tekenend van tipiese moffiematerialisme. Persiese tapyte, kleurryke skilderye, sagte beligting en welriekende kerse. Marlene Dietrich blêr oorlogswysies in die agtergrond. Ons verken mekaar ná nog ’n paar glase wyn. Is dit hoe ’n man se liggaam voel? Is dit hoe dit behoort te voel? Ons verbintenis kry gestalte in ’n paar bullets:

© Kopiereg in die ontwerp en inhoud van hierdie webruimte behoort aan LitNet, uitgesluit die kopiereg in bydraes wat berus by die outeurs wat sodanige bydraes verskaf. LitNet streef na die plasing van oorspronklike materiaal en na die oop en onbeperkte uitruil van idees en menings. Die menings van bydraers tot hierdie werftuiste is dus hul eie en weerspieël nie noodwendig die mening van die redaksie en bestuur van LitNet nie. LitNet kan ongelukkig ook nie waarborg dat hierdie diens ononderbroke of foutloos sal wees nie en gebruikers wat steun op inligting wat hier verskaf word, doen dit op hul eie risiko. Media24, M-Web, Ligitprops 3042 BK en die bestuur en redaksie van LitNet aanvaar derhalwe geen aanspreeklikheid vir enige regstreekse of onregstreekse verlies of skade wat uit sodanige bydraes of die verskaffing van hierdie diens spruit nie. LitNet is ’n onafhanklike joernaal op die Internet, en word as gesamentlike onderneming deur Ligitprops 3042 BK en Media24 bedryf.