|
Saartjie,
Ek was ook huissoekend vir 'n geruime tyd. Na my egskeiding het ek gereken
dat ek in 'n meenthuis gaan intrek, die huurgeld maandeliks saam met 'n
"To do"-lysie oor die pensioenpaar se breë eetkamertafel sal stoot, en sommer
net leer wegleef van huis en haard. Ek het myself ingeprent dat dit die tipe
van ding is wat 'n vars-geskeide vrou sonder enige afhanklikes behoort te
doen.
Met die intrekslag in die meenthuis het ek die huis ingevul met bleek
bekledings en lusteloserige dekor, en as teken van 'n dormante passie vir
dolle kleur tog soms my beursie gewaag na bonte blommebosse agter die
sjerrie-dekanter. Die dekanter was 'n barometer vir my gelukkigheid oor die
omgewing. Elke aand het ek my handsakkie op die versigtige sitkamerstoel
gesit, en sommer so twee-drie vinnige sjerries weggesluk - die sanderigheid
van die sjerrie moes my gebrek aan 'n oormaattuin verpaai tot inskiklikheid.
Kort nadat ek ingetrek het, het die buurman vir my die stoof op Die Eienaar
se rekening gefiks. So ook al die ander kwaaltjies wat die meenthuis deur
my jaar se verblyf vitterig kon opkug. Lateraan het midweek-flieks die derde
glas sjerrie vervang, en kon ek sawens aanvoel dat die woonvertrek van my
meenthuis nie meer arms oophou vir my tuiskoms nie. Die perfekte stort,
stoof en muurverf was nou 'n harnas en nie 'n hawe nie. En toe besluit Die
Eienaar om te verkoop, en sit ek toe weer op straat.
Aartsnuuskierigheid het my geamuseerd gehou met die golf van huis soek wat
gevolg het. Een aand is ek toe na 'n huis genooi wat ek eintlik nie wou had nie. Verkeerde buurt, verkeerde prysklas, huis-en-nie-meenthuis-nie … verkeerde
alles - maar die agent (dit het ek nou maar eers gehoor) het die kommissie nodig gehad om Engeland toe te gaan vir sy tweejaar-"Ek-het-oorsee-gewerk" en my oorreed om na die huis te gaan kyk.
Maar toe ek voor Nommer 71 stop, het ek haar herken. Sy was 'n ou hoer - en sy
het haarself vir my oopgehou en beskikbaar gestel vir my gebruik. Terwyl ek die
fooi betaal.
Met die eerste intrapslag kon ek die rimpels van LEEF aan haar sien. Ek kon
die toegepleisterde krake sien, ek kon sien hoe hard sy probeer het om
vir laas iemand te verlok en te verlei. Iemand wat vir haar sou liefkoos en
die geskenk van nut sou gee. En ek het my oorgegee aan haar, die kontrak opslag
geteken en duiselig die volgende dag op kantoor gaan vertel van hierdie
verslawing wat ek het aan ou hoer-huise.
Ek weet sy het vroeër soveel passie en soveel ervarings gesmaak - ek kan dit
hoor aan die manier waarop die blokkiesvloere onder die dun, bruin mat kraak byna soos die litte van 'n ou vrou wat opstaan om stadig deur skemergange alleen te wals. Daar is 'n bedompigheid van Tyd in haar hoekies en oksels. Om haar buitemure vergader 'n onpas lot bome wat nader en nader aan haar groei - gevoed op en gevuur deur die nattigheid van haar binnekamers - hulle wil haar indring, haar verwring met hulle knoetse en knolle, maar hulle wil nie huis word nie - net bome wat beheer, oorneem en hoereer en verder aangaan met alledaagse boomwees en voelflirtasies. Daar lê vergete drome in haar vensterbanke gekaats en aan haar binnemure is lelike littekens van dekor-keisersneë en verglipdings.
Elke aand as ek tuiskom, trek my huis my na haar uitgesakte boesem met
oneweredige arms, en fluister sy vir my van geheime behoeftetjies soos 'n
loodglasvenster hier en 'n groter voordeur daar … wat van 'n spieël hierso
sodat dit die aandag kan weglei van hierdie bepaalde gebrekkie? ... Ek en sy
gesels snags onophoudelik oor die moontlikhede van kleur, en ek sien hoe sy
haar ou lyf onder die nuwe begooisels en betooisels wulps rondswaai. My huis
neem dankbaar die lig wat ek vir haar toelaat in ligte voile voor vensters,
en sy maak haar geute vir my roggelend oop in die eerste reënbui wat ons
saam, sonder sjerrie, vier. Sy hou haar kaggelskouers breed vir nuwe
kershouers, en sy laat my toe om skottels groen appels die eetkamer in te
dra, om riempiestoele, boeke en voëlkoue in haar gange te sit net-net voor
'n duikie in die muur ... en sy gooi gelate 'n geloofwaardigheid oor al die
dekor-dinge wat ek pleeg - want sy is 'n gebruiksvrou en sy kan elkere
behoefte met haar eie siel verpand. Daarom lig sy haar gordyne snags op
die geringste versoek van die aandwind op, en daarom sug sy gelate snags as die
reën dreig en die orige bome klop aan haar venster vir die ewige aandrang op
oopmaak-oopmaak-oopmaak.
Die wittebrood is reeds verby tussen my en my houvrou. Soms is sy onredelik
dikbek, en knyp sy die warm water vir my bad terug, spoeg sy katterig, as ek
soggens moet stort vir werk, soos 'n jaloerse ou houvrou net-net water op my
gesjampoede hare. Sy skud die matte ongeduldig van die mooi blokkies af: my
hoer-huis wil weer jonk en wulps saam met my die man-wat-ek-liefhet met wit
kerse onthaal, en nie bekommerd wees oor die uitgawe van nuwe teëls en
nuwe ligte nie. Sy het maar net nou die dag eers vir my gewys dat sy 'n hele
ingewande vol miere het en dat haar plafonne ondertoe bol van wie-weet-wat - maar sy het die tydsberekening van 'n gesoute mistress, want eers is ek gewys
op skewe kosyne, mankoliekige deure en hardnekkige kreune van gangvloere ...
Maar ek het tuisgekom - ek behoort aan hierdie huis waarvan nie een deur en
kosyn pasmaats is nie. Ek aard by en vereenselwig my met die mistiek en angs
van 'n huis waar niks seker is nie en waar ek en sy alleen verantwoordelik sal
wees vir ons lewenstyl. Ek het 'n sielsgenoot gevind wat saans sal sluimer
terwyl ek weer skilderye begin maak in die oerou oorvloed van geborgenheid.
Groete van huis tot huis
Santa
|
Click here to receive our newsletter - your weekly cultural fix!